Vorige week zaterdag is de KNSB-competitie weer begonnen. Eindelijk.
Een paar honderd schakers zoeken met groot genoegen op zaterdag het bord op om een partij voor hun club te spelen. Niet zelden hebben ze er enkele uren reizen voor over. Ik heb schaakvrienden die met afschuw terugdenken aan de tijd dat zij dat ook deden. Ze beginnen dan te klagen over vroeg opstaan, lange treinreizen of gevaarlijke autoritten, slechte koffie in onverwarmde buurthuizen en een lange, vermoeiende terugreis na die per se moet worden afgesloten met een maaltijd in een aftands Chinees restaurant terwijl thuis een lieve vriendin wacht die je zoveel plezier kan schenken.
Ik geef toe dat het schakersleven niet altijd over rozen gaat. Maar ik zou het niet graag missen. Zaterdag moest ik tegen Elise.
Elise is een mooie meid van 12 of 13 jaar en speelt bij Mid-Fryslân. Ze heeft alleen een jeugdrating, dus als ik niet van haar had gewonnen, had ik een karrenvracht aan ratingpunten verloren. Dat wist ik tijdens de partij niet en misschien was dat maar goed ook. Tegen jeugdspelers weet je het namelijk nooit. Ratings zeggen niets over hun speelsterkte. Ze spelen vaak scherpe openingen en als je niet oppast ben je binnen de kortste keren van het bord geveegd. Een verstandige oude rot als ik laat het tegen de onervaren jeugdspelers daarom liever aankomen op het eindspel. Ook nu had die tactiek succes.
Elise speelde rustig positioneel en maakte weinig fouten. Haar spel deed me denken aan dat van Anna-Maja Kazarian, ooit een groot talent, eveneens opgeleid in Friesland en nu één van de sterkere Nederlandse schaaksters. Op internet las ik dat Elise lid is van de Talentengroep JSN. Ze kan ver komen.